Zupełnie nie rozumiem, dlaczego niektórym publicystom tak spieszno, aby wystawiać pomnik ofiarom katastrofy smoleńskiej. Jeszcze do niedawna byłem gorącym zwolennikiem takiej metody uczczenia pamięci tych którzy zginęli w kwietniu 2010, ale teraz coraz bardziej mi się ten pomysł nie podoba. Głównym powodem dla, którego zmieniam zdanie jest atmosfera wokół całego przedsięwzięcia, przede wszystkim ze strony władz państwowych. Nie ulega wątpliwości, że w normalnym kraju pamięć o ofiarach tak wielkiej narodowej katastrofy powinna być utrwalona niezwłocznie. My mieliśmy natomiast wystawienie jednej brzydkiej tablicy z błędem przy Pałacu Prezydenckim, w którą ktoś rzucił gównem. Później szamotanina z warszawskim konserwatorem zabytków, miliony idiotycznych inicjatyw fejsbukowych, i tak wymieniać można w nieskończoność. Dziś przemówił Prezydent Komorowski i Premier. Komorowski wystapił nie tylko jako głowa państwa, ale też naczelny wódz gustów polskich, wskazując jak pomnik powinien wyglądać. Ludwik Dorn w swoim wpisie trafnie dostrzega brak jakiejkolwiek bliższej deklaracji co do budowy pomnika. Jak dla mnie w obecnej sytuacji w ogóle nie powinien powstać. Po co komu pomnik z łaski? Dlaczego mielibyśmy zawdzięczać szczodrości Tuska czy Komorowskiego upamiętnienie katastrofy, która jest po części ich osobistym blamażem ( w szczególności tego pierwszego). Dlaczego nagle mielibyśmy przyjmować dar ludzi, którzy nie chcą pamiętać o ludzkiej i państwowej tragedii, która była udziałem także ich bliskich współpracowników? Taki dar byłby nieszczery. Czy moglibyśmy być również pewni, że jakiś za przeproszeniem debil, nie potraktuje łajnem i tego monumentu? Zapewne nie. Zarówno rząd jak i część społeczeństwa nie dorośli, lub co gorsza zdziczeli. Wolę więc zapalić znicz pody krzyżem katynśkim w Krakowie 10 kwietnia. Nie potrzeba mi wyproszonego pomnika, mogę poczekać.
